Όταν εξετάζουμε το Nixon, Kissinger and the Destruction of Cambodia, το Sideshow του William Shawcross είναι ίσως το κύριο γεγονός, αν όχι η τελευταία λέξη. Με την ολοκλήρωση του βιβλίου, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο συγγραφέας άφησε ένα μόνο έγγραφο για το θέμα ανέγγιχτο, έναν μεμονωμένο ηθοποιό στο έπος ανεξερεύνητο. Το επίπεδο λεπτομέρειας εδώ είναι εγκληματολογικό, σε τέτοιο βαθμό, ίσως, που οι ηθοποιοί της ιστορίας δεν αναπτύσσουν ποτέ πραγματικά χαρακτήρα, επειδή είναι πάντα πολύ απασχολημένοι, προφανώς, παίζοντας τους ξεκάθαρους ρόλους τους.
Ίσως, να είναι πιο εύκολο στην αρχή να πούμε τι δεν είναι το Sideshow, ώστε να γίνει ξεκάθαρο η εστίασή του. Το Sideshow δεν έχει να κάνει με τον πόλεμο του Βιετνάμ, αν και φυσικά αυτό εμφανίζεται σχεδόν συνεχώς, μερικές φορές πάνω από τα σύνορα, μερικές φορές μόνο από αυτήν την πλευρά. Το Sideshow δεν είναι επίσης περιγραφή της κυβέρνησης των Ερυθρών Χμερ, της απόπειρας γενοκτονίας ή των θηριωδιών της, αν και φυσικά αυτή και οι ενέργειές της φιγουράρουν στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, μετά την ανάληψη της εξουσίας μετά την κατάρρευση του καθεστώτος που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ. , αν αυτό δεν είναι οξύμωρο.
Αυτό που περιγράφει ο Sideshow είναι η πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Καμπότζης από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι επιπτώσεις της στην κοινωνία της Καμπότζης, η απόπειρα χειραγώγησης της πολιτικής της Καμπότζης και το σκεπτικό, αν είναι σχετικός όρος, που υποστήριξε τη συμμετοχή. Η απόλυτη σύγχυση που περιγράφεται φαίνεται καλύτερα από τη σειρά της αρχής του βιβλίου όπου περιγράφονται οι πρώτες επιδρομές B-52 σε στόχους εντός της Καμπότζης. Όχι μόνο ήταν μυστικές αυτές οι αποστολές, αλλά φαίνεται ότι ακόμη και το πλήρωμα που τις πετούσε δεν ήξερε εκ των προτέρων πού πήγαιναν, και σε πρώτη φάση ο ασυρματιστής που επέβαινε αναγνώρισε ότι η αποστολή είχε ολοκληρωθεί, αγνοώντας ακόμα τη θέση του. Επιπλέον, όλα τα αρχεία καταγραφής που σχετίζονται με την ολοκλήρωση των εργασιών παραποιήθηκαν σε μια προσπάθεια να κρύψουν από τον υπόλοιπο κόσμο τη θέση των βομβών που έπεσαν. Καθόλου άσχημα για αρχή.
Ένα θέμα στο Sideshow είναι πόσο τυχαία ήταν η διαδικασία χάραξης πολιτικής στην Ουάσιγκτον στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έχετε ισχυρές προσωπικότητες που χρησιμοποιούν πλατφόρμες για να προωθήσουν μόνο τον εαυτό τους και τον εαυτό τους. Έχετε ηθοποιούς με επιρροή που επηρεάζονται περισσότερο από το όραμα του Χόλιγουντ για την πραγματικότητα από οτιδήποτε βίωσαν, είτε μέσω της πραγματικότητας είτε μέσω ενημερωμένης ενημέρωσης. Κατά κάποιο τρόπο ο κόσμος έκανε πάντα λάθος αν δεν συμμορφωνόταν με το πώς θα έπρεπε να είναι. Ένα απόσπασμα συνεχίζει να σχετίζεται με το πώς η δημοκρατία πρέπει να επικρατήσει ως ένας πανταχού παρών στόχος παράλληλα με το πώς οι άνθρωποι δεν πρέπει να επιτρέπεται να είναι τόσο ανόητοι ώστε να εκλέγουν σοσιαλιστές, όπως στη Χιλή.
Ένα διδακτικό και αξιομνημόνευτο απόσπασμα περιγράφει το Σχέδιο Χιούστον, το οποίο ενέκρινε την υποκλοπή, την ανάμειξη αλληλογραφίας και τη γενική παρακολούθηση οποιουδήποτε θεωρούνταν ενδιαφέρον, το οποίο περιελάμβανε οποιονδήποτε ήθελε να αμφισβητήσει αυτό που αποδείχτηκε μια ψευδής ορθοδοξία. Ο William Shawcross γράφει: «Ο Νίξον ενέκρινε το σχέδιο… (του οποίου)… η ανακάλυψη το 1973 βοήθησε πάρα πολύ στην οικοδόμηση τέτοιας αγανάκτησης του Κογκρέσου που το νομοθετικό σώμα κατάφερε τελικά να αναγκάσει τον Λευκό Οίκο να τερματίσει τον μαζικό βομβαρδισμό της Καμπότζης, που ήταν μόλις άρχισε να διαδίδεται καθώς ο Χιούστον διατύπωσε τις προτάσεις του το καλοκαίρι του 1970. Έπρεπε να γίνει ένα κρίσιμο μέρος της διαδικασίας παραπομπής. Λοιπόν, όταν το κάνει ο πρόεδρος, αυτό το κάνει να μην είναι παράνομο». Κάτι που απλώς δείχνει ότι άλλοι, πιο πρόσφατοι κατεστημένοι δεν ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνοι για την επινόηση της έννοιας του αλάθητου.
Και σε ένα άλλο απόσπασμα που σχετίζεται με ένα διαφορετικό σύνολο γεγονότων, ο William Shawcross αναφέρει τον γερουσιαστή William J Fulbright που είπε, “Δεν νομίζω ότι είναι νόμιμο ή συνταγματικό. Αλλά είτε είναι σωστό είτε όχι, το έχει κάνει. Έχει τη δύναμη να το κάνει γιατί κάτω από το σύστημά μας δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να τον σταματήσουμε». Κάποια πράγματα, φαίνεται, δεν αλλάζουν, όσο πιεστικό κι αν αποδεικνύει την ανάγκη, ούτε πόσες δεκαετίες έχουν περάσει στο μεταξύ.
Πολύ πριν από το τέλος του βιβλίου, ένα τέλος που τώρα ξέρουμε ότι έχει ξεδιπλωθεί, η κάθοδος στο χάος για την Καμπότζη φαινόταν αναπόφευκτη. Είναι μικρό έθνος και σαν αγκάθι στο πόδι του ελέφαντα, το έπαιξαν, το έξυσαν, το έβγαλαν και το πέταξαν. Ο ελέφαντας προχώρησε και το αγκάθι προφανώς αφέθηκε στην τύχη του, τελικά για να τρυπηθεί.