Είναι σαφές ότι δεν αισθάνομαι το ίδιο για το βιβλίο όπως άλλοι κριτικοί. Δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να το διαβάσω που το έβαλα κάτω στις πρώτες 100+ σελίδες. Το ξαναπήρα αργότερα, αλλά προχώρησα άλλες 100 σελίδες για να δω αν το τέλος θα μπορούσε να κρατήσει την προσοχή μου καλύτερα από την αρχή – κάτι που έγινε εκπληκτικά! Έτσι αποφάσισα να γράψω την κριτική σε δύο μέρη – τις πρώτες 150 σελίδες και τις τελευταίες 150 σελίδες. (Για να είμαι δίκαιος, επέστρεψα σε αυτές τις σελίδες που παραλείφθηκαν και τις διάβασα για να μπορέσω να γράψω μια ειλικρινή κριτική.)
Πρώτες 150 σελίδες – Διάλεξα αυτό το βιβλίο γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο. Απολύτως κόβει την ανάσα! Αλλά περίμενα κάτι πολύ πιο βαθύ και οδυνηρό στην αρχή και απλά δεν το ένιωθα, οπότε άφησα το βιβλίο κάτω. Συνέχισα να διαβάζω άλλα βιβλία και μετά αποφάσισα να το επαναλάβω, αλλά να προχωρήσω μερικές εκατοντάδες σελίδες για να δω αν το τέλος ήταν καλύτερο. Χαίρομαι που το έκανα γιατί μου άρεσε το δεύτερο μισό του βιβλίου. Εδώ είναι τα προβλήματά μου με το πρώτο ημίχρονο: Δεν ένιωσα τον καυγά ή τον φόβο στη Ραχάμπ όταν την έπειθαν για πορνεία. Μου φάνηκε ότι απλώς το αποδέχτηκε ως το μέρος της ζωής της. Δεν ένιωσα έντονα συναισθήματα ή αηδία από την οικογένειά της – κανένας από αυτούς δεν στάθηκε υπέρ της ή δεν έκανε μεγάλη φασαρία για την όλη κατάσταση; Πραγματικά? Όχι η αδερφή ή τα αδέρφια; Κανένας? Ίσως υποτίθεται ότι ήταν συναισθηματικά αποσυνδεδεμένοι, αλλά δεν μου φαινόταν γνήσιο.
Ήθελα επίσης να νιώσω τη φρίκη και τον πανικό της πρώτης «εμπειρίας» της Ραχάμπ με έναν άντρα. Αφιερώστε ένα λεπτό για να φανταστείτε πώς πρέπει να ήταν αυτό. Η καρδιά της να χτυπά έξω από το στήθος της, η αποστροφή, οι σκέψεις… και μετά απλώς απορρίψτε τα όλα αυτά και αφήστε τα έξω από το βιβλίο, ή χειρότερα, τυλίξτε όλη την εμπειρία σε μια παράγραφο όπως αυτός ο συγγραφέας επέλεξε να κάνει. Μια τέτοια απογοήτευση και χαμένη ευκαιρία. Ήθελα να παρακολουθήσω την εξέλιξη της από άπειρο κορίτσι σε επαγγελματία γυναίκα της νύχτας. Ήθελα να δω περισσότερα από αυτά για τα οποία μίλησε η Ραχάμπ στο δεύτερο μισό του βιβλίου που έζησε στο πρώτο μισό του βιβλίου. Όχι με σκληρές λεπτομέρειες, προσέξτε, αλλά περισσότερο από αυτό που πήρα. Η Tessa Afshar θα μπορούσε να έχει συμπεριλάβει πολλά περισσότερα.
Τώρα μπορεί να λέτε στον εαυτό σας “τι είδους άρρωστο κουτάβι θέλει να γράψει για τα εσωτερικά συναισθήματα και τα συναισθήματα μιας πόρνης που έχει αποκαλυφθεί για να δει όλος ο κόσμος;” Δύο λόγια για σένα – Φράνσιν Ρίβερς. Το «Redeeming Love» της Φράνσιν Ρίβερς βασίζεται στην ιστορία του Οσέα που παίρνει μια πόρνη για γυναίκα και είναι το βιβλίο με το οποίο κρίνω ΟΛΑ τα άλλα χριστιανικά μυθιστορήματα. Είναι το πρότυπο και η βασίλισσα, κατά τη γνώμη μου. (Αν δεν έχετε διαβάσει το “Redeeming Love” πού ήσασταν; Πηγαίνετε να το αγοράσετε τώρα. Σοβαρά μιλάω. Μην χάσετε άλλο λεπτό διαβάζοντας αυτό το blog μέχρι να παραγγείλετε το “Redeeming Love”, τότε μπορείτε να επιστρέψετε και Ολοκλήρωσε αυτήν την ανάρτηση. Το έκανες; Εντάξει, τώρα μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις…) Η Francine Rivers μας παίρνει μαζί για μια βόλτα με συναισθήματα από τον Angel (Gomer), όπου τα συναισθήματα της Rahab φαίνονται ανύπαρκτα μέχρι το τέλος του το βιβλίο. Το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ο συγγραφέας ή/και ο εκδότης δεν αισθάνεται άνετα με τα ακατέργαστα, νευρικά συναισθήματα του “Redeeming Love” που θα μπορούσαν να είχαν παρουσιαστεί εδώ στο “Pearl in the Sand”.
Δεύτερο μέρος του βιβλίου – Μου άρεσε πολύ το δεύτερο μισό του βιβλίου. Αυτό που πρέπει να μάθουν οι δύο εραστές ο ένας για τον άλλον για να κάνουν τη σχέση τους να λειτουργήσει θα μπορούσε να επαναληφθεί από χίλιες σύγχρονες γυναίκες σήμερα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι πολύ λίγες γυναίκες έχουν περάσει τη ζωή τους χωρίς να αντιμετωπίσουν τραύμα που τις αφήνει να νιώθουν ενοχές, δεμένες και πληγωμένες. Αντίστοιχα, πολύ λίγοι άντρες είναι εξοπλισμένοι με το να βοηθούν τους συζύγους τους να ξεπεράσουν αυτά τα ζητήματα και να ζήσουν τη ζωή που ο Θεός έχει ορίσει για αυτούς. Όμορφες γραμμές όπως αυτή με έκαναν να ερωτευτώ τη Salmone και το δεύτερο μισό του βιβλίου:
“Όπως ήταν πολεμιστής υπέρ του Θεού ενάντια στα τείχη της Ιεριχούς, έτσι θα ήταν πολεμιστής υπέρ του Θεού ενάντια στα τείχη που παγίδευαν την πολύτιμη σύζυγό του. Θα έδειχνε την ίδια υπακοή, την ίδια υπομονή και επιμονή, την ίδια ανυποχώρητη αποφασιστικότητα κέρδισε τη γυναίκα του που είχε δείξει στη μάχη ενάντια στις πόλεις της Χαναάν. Ο στρατιώτης μέσα του χαμογέλασε».
Αυτό το μέρος του βιβλίου μου φάνηκε πιο ρεαλιστικό. Μου θύμισε συμβουλευτικές συνεδρίες στις οποίες έχω συμμετάσχει. Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα βοηθούσε τις γυναίκες να δουν πόσο πολύ πρέπει να πονέσουν για να θεραπευτούν και πώς να βοηθήσουν έναν γάμο να ανακάμψει, όπου και τα δύο μέρη αποκαθίστανται πλήρως στον Θεό στο τέλος. Και μετά ήταν η παραβολή του μαργαριταριού. Ένα τόσο υπέροχο, όμορφο παράδειγμα της αγάπης του Θεού για εμάς, αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω για αυτό. Πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο.
Δεν ξέρω γιατί η αρχή δεν θα μπορούσε να μοιάζει περισσότερο με τη σκληρή πραγματικότητα του τέλους. Το συμπέρασμα για μένα είναι ότι το βιβλίο έχασε μια τεράστια ευκαιρία. Με περισσότερο συναίσθημα και βάθος στην αρχή, θα μπορούσε να είχε φτάσει πιο κοντά σε όμοια με το “Redeeming Love” και ίσως ακόμη και να συνορεύει με ένα χριστιανικό κλασικό. Ίσως δεν είναι δίκαιο να συγκρίνω τα δύο βιβλία αλλά δεν μπόρεσα να μην το κάνω λόγω της παρόμοιας θεματολογίας. Το “The Pearl in the Sand” δεν είναι “Redeeming Love”, αλλά θα συνιστούσα να το διαβάσετε ούτως ή άλλως.