Ο Paul French προσπάθησε να γράψει για μια από τις πιο μυστικοπαθείς κοινωνίες του κόσμου και για μια κοινωνία που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στο ευρύ κοινό, εκτός από το ότι άκουσε τους φόβους που εκφράζονται συχνά στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την απειλή που αποτελούν τα πυρηνικά της όπλα. Το εγχείρημα μπορεί να φαίνεται σχεδόν αδύνατο, αλλά ο συγγραφέας συγκέντρωσε δεδομένα από μια σειρά ερευνητικών κέντρων που παρακολουθούν τη Βόρεια Κορέα και τις μαρτυρίες πολλών αποστατών, συμπεριλαμβανομένων μερικών που είχαν προηγουμένως υψηλόβαθμο στο μακροχρόνιο καθεστώς των τριών Κιμ: ο ιδρυτής, Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, ο γιος του Κιμ Γιονγκ-ιλ και ο εγγονός του Κιμ Γιονγκ-ουν. Το αποτέλεσμα είναι μια αρκετά περιεκτική, αν και μάλλον παρωχημένη, έρευνα της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης ενός αποτυχημένου κράτους παγιδευμένου από την ιδεολογία του και της ανάγκης να διατηρηθεί το αλάθητο της κυρίαρχης δυναστείας του.
Το πιο διαφωτιστικό μέρος αυτού του βιβλίου είναι η ανάλυσή του για τον Juche, ένα μοναδικό κορεάτικο μείγμα μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας, με στοιχεία των Σκέψεων του Προέδρου Μάο, του Κομφουκιανισμού, των παραδοσιακών κορεατικών ιδιοτήτων και των στάσεων που προέρχονται από τον απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στους Ιάπωνες. Στην πράξη, χρησιμεύει στη διατήρηση της κυριαρχίας των Κιμ και δίνει προτεραιότητα στις ανάγκες των στρατιωτικών. Ο Juche έχει διαποτίσει βαθιά τη βορειοκορεατική κοινωνία και είναι ο κύριος παράγοντας που εμποδίζει οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική πρόκληση στο status quo. Η κυβέρνηση έχει καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εμποδίσει τη γνώση της ευημερίας της Νότιας Κορέας να γίνει διαθέσιμη βόρεια του 38ου παραλλήλου και έχει πείσει από γενιά σε γενιά των πολιτών της ότι για τη συνεχιζόμενη φτώχεια τους δεν ευθύνονται σε καμία περίπτωση οι κυβερνώντες ή οι πολιτικές τους.
Αν και το βιβλίο πρωτοεμφανίστηκε το 2014, και επανεκδόθηκε με αναθεώρηση το 2015, δίνει την εντύπωση ότι είναι μια δεκαετία μεγαλύτερο. Οι ημερομηνίες για αναφορές σε εσωτερικές υποθέσεις στη Βόρεια Κορέα δεν εμφανίζονται αργότερα από το 2003, αν και ορισμένες στρατιωτικές αναπτύξεις των ΗΠΑ αναφέρονται μέχρι το 2013. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην αναπόφευκτη καθυστέρηση σε τυχόν γεγονότα που προκύπτουν από μια κλειστή κοινωνία, αλλά σε κάποια επιβεβαίωση αυτής της κατάστασης θα μπορούσε να ήταν χρήσιμος στον αναγνώστη στον καθορισμό του ιστορικού πλαισίου.
Σύμφωνα με τη συντομογραφία στο πίσω μέρος του βιβλίου, ένας κριτικός διαπίστωσε ότι «ο Paul French γράφει με εξυπνάδα, ευγλωττία και σπάνια σαφήνεια». Αυτή είναι μια γενναιόδωρη άποψη της ερμηνείας του συγγραφέα. Η γραφή είναι στο στυλ του επίσημου ρεπορτάζ και το χιούμορ δεν είναι χαρακτηριστικό, αλλά κείμενο γεμάτο με αρκτικόλεξα (παρατίθενται περίπου 120) και πολλά ξένα ονόματα θα αγωνίζονται πάντα για ευχέρεια. Η επιμέλεια είναι ελλιπής, ενώ στο δημοσιευμένο κείμενο σώζονται απομεινάρια από τις προσχέδια αναθεωρήσεων του συγγραφέα. Φαίνεται ότι δεν υπήρχε λόγος να βιαστεί να τυπωθεί το βιβλίο εν όψει της αναπόφευκτης απαρχαιότητας του περιεχομένου του.